Meme musikala iritsi zait

Gari teknosexualak pasatu zidan meme musikalaren lekukoa. Memeak dira blogariek gai berdin baten inguruan norberaren esperientzia kontatu eta testigoa beste blogari batzueri pasatzean osatzen diren post kateak. Azkenaldian norberaren musika-gustuen inguruko memea dabil euskal blogosferan gora eta behera. Ni ez naiz horrelakoen zalea, baina Gariri diodan estimuak ere ez dit uzten hain erraz errefusatzen... Zer egin beraz? Arrazoi hauengatik ez zaizkit memeak gustatzen:

• Memeak paperezko eta posta elektroniko bidezko gutun-kateen parekoak dira blogetan, eta haiek ere ez zaizkit batere gustatzen; lehenengoak papera alferrik botatzea dira eta bigarrenek, memeek bezala, interneteko banda-zabalera gastatzen dute.
• Horrelakoak lagunei bidaltzean hauek konpromisoan jartzen ditut, eta hori ez dut gogoko. Agian ez dute gogorik egiteko, edo ez dute denborarik, edo...
• Askotan blog baten horrelakoak idaztea ez dator bat blogaren ideia edo helburuarekin. Hau da, non kokatuko dut horrelako post bat informatikari, komikiei eta bestelako gogoetei buruzko blog baten?
• Euskal blogosferaren kasuan, laster asko geldituko gara lekukoa nori pasatu ezinik. Egin kontuak: lehenak bosti pasatzen die lekukoa, horietako bakoitzak beste bosti pasata hogeita bost egiten dute, hurrengo txandan jada ehun eta hogeita bost...

Baina jakin badakit Gariri ere ez zaizkiola gustatzen eta hala ere pasatu dit lekukoa. Berak dioen bezala, beste blog batzuetan horrelakoak egiten badira, gurean zergatik ez? Eta berari diodan estimu eta admirazioak galerazi egiten didate ezetz esatea...

Beraz, erabaki salomonikoa hartu behar izan dut:

• Blogaren estetikarekin guztiz ez hausteko, artikulu bat idaztea gogoeten atalean memeak zergatik ez zaizkidan gustatzen azalduz
• Garik pasatutako lekukoari erantzutea
• Nik lekukoa beste inori ez pasatzea (bestela ere zaila izango nuke, erantzuten berandutu naizenarekin uste dut ezagutzen ditudan blogari guztiek erantzun dutela jada...)

Hona hemen memeari nire erantzunak:

Lekukoa nork pasatu didan:

Gari Araolazak ekainaren 8an

Nire ordenagailuan dauzkadan musika artxiboen tamaina:

Guztira 11,25 GB, 3534 kantu MP3 formatuan. Eta oraindik CDen erdia baino gehiago ditut pasatu gabe...

Erosi dudan azkeneko diska:

Discoplay-n egin nuen eskaera, eta hiru disko erosi nituen:

• The Specials-en The Singles
• The Housemartins-en London 0 Hull 4
• Johnny Clegg & Savuka-ren Shadow Man

Orain entzuten ari naizen kantua:

Sir Carol Reed-ek zuzendutako eta Orson Welles, Joseph Cotten eta Alida Valli-k antzeztutako The Third Man filma ederraren soinu-banda aparta, Anton Karas eta bere zitara ahaztezinarekin eta filmako elkarrizketa gogoangarri batzuekin

Sarritan entzuten ditudan edo niretzat esanahi berezia duten 5 kantu:

• The Clash da niretzat inoizko talderik onena. Beraien kantarik gustukoena aukeratzea ez da erraza, hainbeste daude... I Fought The Law, Guns On The Roof, London Calling, Jail Guitar Doors...

• Dire Straits ere nire nerabezaroko talderik maiteenetakoa zen, eta da oraindik. Hauek ere abesti eder asko dituzten arren, enblematikoena aukeratuko dut, Sultans Of Swing.
• Hertzainak-en zenbat kontzertutan egon ote nintzen! Salda badago aukeratuko dut.
• Antton Valverderen Amonaren hileta
• Bob Dylan-en Like A Rolling Stone

Eta finalista utzi ditut Jacques Brel-en Ne Me Quitte Pas, Ruper Ordorika-ren Berandu Dabiltza, Midnight Oil-en Forgotten Years, Paul Simon-en You Can Call Me Al, The Police-ren Every Breath You Take, Niko Etxarten Eperra, The Ramones, U2, R.E.M., Bob Marley, Mike Oldfield, Vangelis, Itoiz...

Zein 5 pertsonari pasatzen diedan testigua:

Inori ez.