Benetako saria
Prentsan irakurri dut Tolosako Gure Txokoa elkarteak 75 urte bete dituela. Ez dut uste soziedade horretan inoiz afaldu dudanik, ez bertako kideekin Inauterietan mozorrtu. Zer inporta ote zait, beraz, platinozko eta eztainuzko ezteiak ospatzen dituzten?
Nire biografian toki txiki bat baitauka elkarte horrek. Hain zuen orain dela 25 urte, 50. urteurrena zutela-eta, literatur lehiaketa bat antolatu zuten; garai hartan Tolosan nenbilen BUPeko 2. maila ikasten (oraingo DBH 4), irakasle batek eman zigun sariketaren berri, eta ni animatu egin nintzen idaztera. Gaurko ikuspegitik ez du horrek deus harritzekorik, baina lehenengo aldia nuen horrelako batean parte hartzen nuena.
Kontu hauek xehetasun gehiagoz azaldu nituen "Nerabearen biluzia" liburu autobiografikoan. Ez dut gogoratzen zer zen saria: bost mila pezeta-edo; eta garaikur bat, amaren etxean bazterren batean egongo dena, bota ez banuen. Azkenean pertsonak dira benetan gogoan eta estimutan hartzen direnak: gaztelaniazko atalean irabazi nuen nik lehenengo saria, eta euskarazkoan, berriz, neure adin bereko nexka batek, Arantxa Iturbe izenekoak.
Poesia arestitarra idazten zuen orduan Iturbek, oker ez banago. Baina ongi oroitzen naiz zenbat gustatzen zitzaion hitz egitea. Niri ere bai. Geroztik ongi erakutsi ditu, idazteko eta hitz egiteko dohainak ez ezik, beste bi, oso inportanteak: zein entzule ona den, egunero bere elkarrizketetan frogatzen duen moduan, eta zein irakurle ona, idazle bat estudiora eramaten duen aldiko ziurtatzen duguna.
Benetako saria, niretzat ez ezik, irratiko entzule guztientzat.