Badaude gauza tristeagoak, Ezquiaga
Sustatun irakurrita enteratu naiz Diario Vascoko kazetariren bat ez dela oso abila izan Miguel Angel Lotina meñakarraren profila egiterakoan.
"Lotina aprendió castellano a los ocho años en la escuela, porque en su casa sólo se hablaba el euskera. «Mi padre nunca me habló en castellano. En mi vida se dirigió a mí en castellano y eso que sabía hablarlo. A sus hijos, siempre en euskera», recuerda. Aprendió euskera vizcaíno, que ya apenas se habla".
Oker ez banago, horretaz ari zen Asier Sarasua oharkabean pasa den donostiarzentrismoa apuntean. Niretzat donostiarzentrismo hutsalaren adibiderik behinena Mitxel Ezquiaga kazetaria da.
Noiz eraman du kazetari honek euskal abeslari bat, demagun Ruper Ordorika, telebista lokal batean duen saiora? Inoiz ez. Zergatik? Ideiarik ez, baina uste dut gehiago dela Mitxelen errua, Ruperrena baino (Ruper kendu eta jarri beste batzuk: Joseba Tapia edo Bide Ertzean, orain diskoa atera duten zenbait euskal musikari ezagun aipatzeagatik).
Gaur, tabernan kafetxo baten aurrean, bere zutabea irakurri dut eta Lotina "triste"a dela jarri du idatziz. Gutxi ezagutzen dut Lotina. Gizon langilea iruditzen zait, behe-behetik goi mailara iritsi dena, aita baserritarraren lan egiteko grina jaso duen gizona, ezina ekinez egina. Ez hori bakarrik: berak uste duena baino inteligenteagoa, ironikoa ere bai.
Ezquiagak, berriz, beste zerbaitetan nahi du guk jartzea atentzioa. Eta nire ustez benetan tristea dena da kazetari hau bezala, tronuan eserita dagoen jendea, agoantatu behar izatea.
Kontuz, Patxi. Vocentok fitxatuko zaitu-eta. ETT klausularik badaukazu?