Dendarikale (eta III)

Dendarikalek badu beste ezaugarri nabarmen bat ere, deigarria lehenengoz ikusten duenarentzat eta, aldiz, egunerokotasunaren ohituragatik edo, bilbotar gehienek apenas erreparatzen diotena. Laino artean gogoratzen dut txikitan harriduraz begiratzen niola, baina ez dakit zergatik, ze, berez, ume bat ez litzateke harritu behar katedral baten horman dendak egoteaz: umeak, umearen definizioz, ezin du jakin munduan katedral gutxi egongo direla horma batean sartuta estankoak eta bitxitegiak dituztenak. Ume hura ere, jakina, ez zen harritzen Santiago katedralak ez duelako betetzen Jesusek tenpluko merkatariei esan ziena, ospa egiteko handik eta kontu horiek. Ezin harritu ezagutzen ez denaz, eta, beraz, ezin dut ondo ulertu zergatik begiratzen nien modu horretan lauzpabost denda haiei. Beharbada, eta hori da litekeena, ume baten neurrikoak zirelako. Zazpi Kaleak hiri erraldoia ziren niretzat, gorantz begiratu eta zeru gris zatitxoak baino ez zituena ikusten uzten. Pentsatzen dut harritzeko modukoa izango zela nire tamainako denda haien paretik pasatzea, egurrez egindakoak eta lehengo kartelak zituztenak.

Oraindik ere bitxia egiten zait denda horiena. Umetan ez bezala, nire oraingo harriduraren arrazoia da dendatxo horiek katedralaren atzeko horman sartuta daudela. Ba ote da holako beste kasurik Europako katedraletan? Ez dakit, baina Elizarekin konfiantza handirik ez duen honentzat, ia-ia miraria da estankoa, izozki-denda, bitxi-denda bi eta erloju-denda bat egotea katedral batean, gustuko miraria. Ukitua ematen dio elizari.

Gaur estankoan sartu naiz txikleak erostera. Dendan denbora luzeagoa ematearren, barrualdea hobeto ikusteko, klorofila ala sandia aukeratu ezinik egotearen plantak egin ditut. Atso bat sartu da laster, presaz: "es para hoy...", xuxurlatu du deabru zaharrak, baina mendafinezko txikleei begira jarri naiz. Gaur arte, sekula ez naiz denda horietako batean sartu. Nire neurrikoak dira. "Que no llego a misa, hijo...", esan du atsoak. Mailukizkoei begira jarri naiz, presarik gabe.